විඩාවුණු සිත . . .

හිතේ කරගැට
පිරී රලුවී
විඳපු දුක්
පැණි රසය වැඩිවී
එයත් තිත්තට
හැරී පෙරලී
දිවියේ රසයක්
නොදැනෙනා ලෙස
ඇයිද මෙලෙසින්
විඩාබර වී . . .

දුරු රටක හිඳ
තනිවු දිවියට
කොයිද පුත නුඹෙ
ලැබී සෙනෙහස
නුඹ නොමැති ලොව
කළු සුදුම මිස
වර්ණ නැත නුඹෙ
සිතුවමේ ලෙස . . .

දිනෙක වියපත්
මාව දුටු විට
හිතේ කරගැට
පිරිමදින්නට
හිඳී වී යැයි
මගේ තනියට
පමණි ලඟ මට
දිවි ගෙවන්නට . . .

පුතේ ඉඳපන්
එනතුරා මම
හරි විඩාවයි
දිවියේ මගෙ ලඟ . . .